Vrede

De Amerikaans minister van buitenlandse zaken, John Kerry, doet zijn uiterste best om tussen Israël en de Palestijnen nieuwe vredesonderhandelingen vlot te trekken. Dat staat hem te prijzen. In gezamenlijkheid is een agenda opgesteld en werd afgesproken om op de 14e augustus de gesprekken te hervatten.

Afgelopen weekend hoorde ik over het besluit van de Israëlische regering om goed te keuren dat in illegale nederzettingen in bezet Palestijns gebied 1200 woningen worden gebouwd. Het is bijna niet voor te stellen dat in de ongekende gevoeligheid van een zoveelste poging om te praten over vrede, dit besluit valt. Iedereen weet dat het ongebreideld innemen van grond voor de bouw van woningen een van de grootste struikelblokken is.

Wie de geschiedenis leest, al is het alleen die van na de tweede wereldoorlog, weet hoe onmogelijk het lijkt om enige vorm van verzoening te bereiken. En voor de mensen aldaar die sporen van die geschiedenis in zich dragen en die bovendien alledag verkeren in het klimaat van tegenstelling, conflict en ontbrandingen daarvan in toorn, zal het een schier onmogelijke opdracht zijn om elkaar het licht in de ogen te gunnen.

Te midden van al het verdorvene, is een andere motivatie nodig. Die ligt voor het oprapen, want zij ligt besloten in de woorden die Yitzhak Rabin na de gedenkwaardige ondertekening op 13 september 1993 van de Oslo-akkoorden sprak:

‘We say to you today in a loud and clear voice:
Enough of blood and tears. Enough.
We have no desire for revenge. We harbour no
hatred towards you.
We like you, our people. People who want to build a
home, to plant a tree, to love, live side by side with
you. in dignity, in empathy, as human being, as free men.
We are today giving peace a chance and saying to you,
and saying again to you: enough.

En iets later:’Farewell to the arms.’