Vooruitstrevend

Werkgevers- en werknemerspartijen hebben gisteren een sociaal akkoord gesloten en het kabinet heeft daarmee ingestemd. Je kon verwachten dat dit zou gebeuren. Geen van de partijen kon zich veroorloven dat het overleg zou mislukken. Daarvoor zijn de problemen – ontslagen, faillissementen, (jeugd)werkeloosheid – te groot. Bovendien was het een groot belang dat de FNV zich weer positioneerde en profileerde, na alle interne perikelen die men daar heeft moeten overwinnen. Namens de FNV spreekt Ton Heerts over een ‘mensenakkoord’.

Het spreekt voor zich dat de machinerie van opinievorming onmiddellijk op gang komt. Oppositiepartijen komen stuk voor stuk aan het woord, wetenschappers geven commentaar en journalisten stellen kritische vragen. De kabinetsbezuiniging van 4,3 miljard is (even) van tafel. Dat is de prijs van de regering om bij te dragen aan het vestigen van optimisme en vertrouwen. De huidige tijd wordt immers te veel beheerst door tegenwind. Verlies van werkgelegenheid draagt niet bij aan een betere stemming en goede verwachtingen. Het bereiken van dit sociaal akkoord is bedoeld als een keer ten goede.

Of met name de bouwwereld voldoende impuls krijgt om uit het dal te klimmen, betwijfel ik. Terwijl dat de beste generator is voor het aanjagen van werk in velerlei aanpalende sectoren. Het eerdere woonakkoord is in dit opzicht te mager. Maar het mag de feestvreugde niet drukken.

Vooruitstrevend is een woord dat je niet vaak meer hoort. Het slaat op bestuurlijke handelen dat reikt naar het nieuwe en het betere. Vroeger hoorde dat bij links. Inmiddels niet meer. Inmiddels delen velen de noodzaak van ingrepen en maatregelen gericht op een toekomst die perspectief biedt. Werk speelt daarin een onnoemelijk belangrijke rol, zo niet de hoofdrol