Uitgezet

Gisteravond was de eerste uitzending van de documentaireserie Uitgezet van de Vara. Er volgen nog drie. Tegelijk hield ik de reacties op Twitter in de gaten. Dat waren er opmerkelijk veel. Het merendeel getuigt van ongemak, ongeloof en onbegrip. Een klein deel vindt het programma tendentieus of geeft ‘nepasielzoekers’ of ‘gelukzoekers’ de schuld.

Hoe vormen die meningen zich?
Uitgezet zoekt enkele kinderen op die lang in Nederland hebben verbleven, maar uiteindelijk toch moesten vertrekken. We zien hoe ze terecht zijn gekomen en hoe het met ze gaat. De algemene uitdrukking van uitgeprocedeerde asielzoekers en gedwongen terugkeer naar het veilig geoordeelde land van herkomst verandert ogenblikkelijk als dat in beeld komt in de vorm van mensen van vlees en bloed. Het maakt daarbij nog een groot verschil dat het in dit geval kinderen zijn. Hun lot, hun weemoed, hun tranen raken de ziel veel harder dan het geval is als volwassenen hun verhaal doen.

Veel twitteraars schreven dat de staatssecretaris, meneer Wilders, de minister-president en de hele Tweede Kamer verplicht zouden moeten kijken. Zij veronderstellen dat al die mensen vanzelf tot andere gedachten komen en onmiddellijk een veel milder beleid gaan voeren.
Verwacht dat maar niet!

Eén tweet spreekt over de arrogantie van aan de goede kant van de streep te zijn geboren. Dat snijdt hout. Het is toeval, geluk of ongeluk op welke plaats je het eerste levenslicht mocht zien en opgroeit. Het wemelt van de plaatsen waar oorlog, armoede en ander onheil heerst. In vergelijking hebben we in Nederland geen klagen.

De meest principiële vorm van mededogen en gelijkgerechtigdheid is zeggen dat elk mens gelijk is, dat landsgrenzen er niet zijn om voorrechten te claimen, dat gelukzoekers groot gelijk hebben als ze alles doen om voor zichzelf en hun kinderen een veiliger oord te vinden die betere kansen biedt voor een goede toekomst. Het is onmenselijk en immoreel hen dat te verhinderen. Pas als iedereen dat vindt, zijn we klaar.