Thee

Het drinken van een kopje thee is verworden tot een veelzijdig selectieproces. Waar is de tijd gebleven dat thee ongeveer synoniem was met ‘english blend’? Van de Engelse drinkgewoonte week de doorsnee Nederlander wel af. Waar zij twee zakjes in een klein potje doen en daarin tot het eind laten hangen, gebruiken wij er één en zelfs die tillen we er nog behoorlijk rap uit. Daarentegen is het bij ons hoge uitzondering om melk bij te schenken, terwijl in Engeland de melkkan standaard op tafel staat.

Het begon met earl grey – daarin zit bergamotolie -, darjeeling, orange pekoe. Toen kwamen de fruitsoorten. Citroenthee voorop, snel gevolgd door sinaasappel, aardbeien, kersen, frambozen, appel, bosvruchten en veel meer. U dronk vast wel een keer de seizoenmelanges: voorjaar, zomer, herfst en winter. Laten we de gezondheidsrage niet vergeten. Die voerde ons langs de schappen en winkeltjes met kruidenthee. De mixtures verschilden oneindig. Sommige beloofden wonderen, waarvoor verkopers navenante prijzen berekenden. Die soorten hebben hun langste tijd wel gehad.

Jongeren drinken amper nog koffie, wel thee. Zoethout en sterrenmix schijnen het bij hen goed te doen. Beide trouwens slecht voor de bloeddruk.

De gezondheidsidealen laten zich niet uit het veld slaan. Het laatste, of loop ik al achter(?), offensief heet groene thee. Daar schijnen meer anti-oxidanten in te zitten. Ook daarmee is men aan het variëren. Ik zag al groene thee met citroen en earl grey.

Hechten we aan biologisch? Of Fair Trade? Of beide? Het is allemaal te koop. Ice tea is er ook, natuurlijk in allerlei smaakjes en vanzelfsprekend inmiddels in gewoon en light. Maar de keus uit frisdranken is een eigen verhaal waard.

Het presenteren van thee bestaat uit een kop of glas heet water, waarna je automatisch terecht komt in het ingewikkelde proces van het selecteren van een theezakje. Het maken van een goede keus vereist gedegen studie. Niet zelden brengt de overdaad aan zakjes en smaken die pronken in mooie dozen en kisten, mensen in verwarring en vereenvoudigen zij de kwestie door te zeggen: Poeh, doe maar gewone.