The Beatles

Onderweg naar huis hoorde ik een liedje van Paul McCartney. Onwillekeurig gingen mijn gedachten terug in de tijd. Begin jaren 60, de opkomst van The Beatles. Zij staan voor mij aan de wieg van de roerige zestiger jaren in Nederland die toen al, maar achteraf zeker, een onnoemelijke reikwijdte had. Het is het decennium waarin jongeren door revolte en strijd het voortouw namen voor een grootscheepse maatschappelijke vernieuwing. Niets bleef onaangeroerd. Nieuwe muziek, lang haar, de emancipatie van jongeren, vrouwen en homo’s. Een andere seksuele moraal, de ontzuiling, de polarisatie, bestuurlijke vernieuwing van vooral linkse politieke partijen, sociale actie en protestbewegingen alom, inspraak en medezeggenschap. Ongekend wat in die tijd allemaal werd losgewrikt. Met verstrekkende doorwerking in de jaren 70 en 80.

Ergens in de jaren 90 realiseerde ik me de omvang en impact van deze grootscheepse beweging. Ik zocht en vond het boek van Hans Righart (hij ontviel ons helaas al in 2001): De eindeloze jaren zestig, geschiedenis van een generatieconflict. Uitgegeven door De Arbeiderspers in 1995. Een genot om te lezen en onverminderd relevant als je graag de power van sociale actie wilt ontdekken. Righart was historicus en huldigde het standpunt dat de jaren zestig Nederland ingrijpender hebben veranderd dan de Tweede Wereldoorlog. Ik schaarde me in die tijd achter zijn stelling en doe dat nog. Niet uit nostalgie, maar door de nuchtere beschouwing dat in een relatief kort tijdsbestek van tien jaar niets onaangeroerd bleef.

Twee Beatle-leden, John Lennon (1980) en George Harrison (2001), zijn al geruime tijd niet meer. Maar sir Paul McCartney, hij wordt dit jaar 72, zingt nog steeds. Hij is een vitale oudere die nog immer symbool staat voor een fantastische en leerzame tijd.