Tandarts

Angst voor de tandarts stamt uit vroegere tijden. Je had bullebakken die zich niet bekommerden om de pijn die jij in die stoel leed. De apparatuur en de gereedschappen waren gemaakt om aan je gebit te prutsen, meestal niet om pijn te voorkomen of verlichten.

Natuurlijk schrijdt de kennis voort. Er was een tijd dat alle gaten in het gebit werden volgestopt met amalgaam. Gaandeweg raakten je kiezen aan elkaar verbonden door een overdaad aan vullingen. Totdat het inzicht rees dat het beter is alle kiezen afzonderlijk in ere te houden. Naast poetsen ontstond een bijkomende onderhoudsplicht die je verricht met tandenstokers en floss.

Voor kiezen die niet meer te redden waren, kwamen de kronen. Vergt vier tot vijf bezoekjes aan de tandarts, maar dan heb je ook wat. Moest een kies onverhoopt getrokken worden, kon een brug oplossing brengen: twee kronen en een vastgemaakt nepdeel daartussen. Kronen en bruggen ontslaan je niet van het onderhoud: poetsen, stoken en flossen blijft.

De opvolger is het gebitsimplantaat. Dat wordt geboord en geschroefd in het kaakbot en neemt de functie van de natuurlijke tandwortel over. Daarop kunnen kronen, bruggen of zelfs grotere prothesen geschroefd of vast geklikt worden.

Vorige week was nieuws dat sommige tandartsen hadden gefraudeerd door te veel handelingen in rekening te brengen bij de verzekeraars. Meer dan in werkelijkheid waren verricht. Er was ook nog een tijd dat de tarieven vrijgelaten werden, met het oog op marktwerking.

Alle jaren van vernieuwing en ontwikkeling in de tandheelkunde was en bleef zichtbaar dat tandzorg een goede business is. De tandarts moet daar wel wat voor over hebben: hij staat op een vierkante meter en zijn ‘werkgebied’, de mondholte, is nog veel kleiner. Dat de hele dag door. In de tarieven is vermoedelijk daarom een royale opslag voor inconveniënten opgenomen. Waarom dan nog die hebberigheid? Een antwoord, met een knipoog, is dat door pijnbestrijding je niet meer zo voor een bezoek aan de tandarts hoeft te vrezen. Daar betaal je voor.