Syrië

De burgeroorlog in Syrië duurt alweer ruim twee jaar. Aanvankelijk bestond de hoop dat Assad snel ten val zou komen. Maar het liep anders. In stappen voltrok zich een menselijk drama van ongekende omvang: 70 tot 90.000 doden (‘schattingen’ variëren) en het aantal vluchtelingen gaat naar 1,4 miljoen mensen. Binnenlands is de ellende niet te overzien. Miljoenen mensen verdreven van huis en haard, ongekende verwoestingen van woningen, wegen en andere infrastructuur. Het is met geen pen te beschrijven.

De menselijke ellende is tergend. Samenwerkende hulporganisaties hebben daarom de inzamelingsactie Helkp slachtoffers Syrië (giro 555) op touw gezet. Maar de opbrengst daarvan valt tegen. De crisis in eigen land zet een rem op vrijgevigheid. Of zijn er andere redenen voor aan te voeren?

Het gevoel van afstand, machteloosheid en apathie volgt wellicht, of ook, uit de handen af-strategie van de internationale politiek. Zij laten het gebeuren! De Europese Unie, de Verenigde Staten, de Verenigde Naties en de NAVO worstelen zienderogen, maar komen tot niets. Dit signaal van harteloosheid, van de ogen er voor sluiten is onverkwikkelijk. In schril contrast hiermee staat waar menigeen zich, in relatie tot Syrië, wel druk over maakt. Zo vat ik tenminste de aandacht op die uitgaat naar Nederlanders en Belgen, vooral jongeren, die worden geronseld of zich uit eigen beweging melden als strijdkrachten. Na ommekomst, hoewel de kans dat ze aan het front sneuvelen groter is, kunnen ze wel eens een risico voor binnenlandse gewelddadigheid vormen. Hoe hypocriet kunnen we zijn!

Te begrijpen is dat de internationale gemeenschap ernstig verdeeld is en dat dat het vinden en realiseren van een politieke oplossing blokkeert. Maar daarop past maar één houding: alle hens aan dek om te bereiken dat onschuldige burgers van deze hopeloze verdeeldheid niet het slachtoffer zijn. Dus: alle verbonden van staten en volkeren, handen ineen voor het lenigen van de nood! Dat is de vanzelfsprekende prijs voor die vermaledijde verdeeldheid.