Spotje

Aan reclamespots is amper te ontkomen. Op radio, tv en internet, onder meer You Tube, op alle manieren dringen reclameboodschappen zich binnen in jouw leefwereld. Ze zijn soms geestig en soms ongemeen irritant. Ik verkeer in de veronderstelling dat makers daarvan er goed aan doen om aan te sluiten bij de gemiddeld heersende tijdgeest. In één voorbeeld is het, in mijn beleving, anders.

Het komt van een bank die verzekeringen verkoopt. En de clou is dat ze na melding meteen uitkeren. Dat is fraai want wat kapot is of gestolen kun je meteen vervangen. De controlerende en bewijsvoerende rimram zal nadien wel volgen, maar dat vertellen ze niet.

Een jong stel is op vakantie, ze kamperen in de natuur en uit alles blijkt dat hij in z’n sas is en dat zij d’r niet veel aan vindt. Maar dan komen de elanden en die vernietigen de tent. Dat vergt improvisatie. Ze belanden in een hotel en zij geniet daarvan. Ze heeft heerlijk gedoucht en waagt zich aan een kop warme koffie, vermoedelijk netjes opgediend. Dan verschijnt hij weer: ‘Ik heb ze gebeld en ze keren meteen uit, heb gelijk maar een nieuwe tent gekocht. Ga je mee?’ Het volgende beeld is dat ze eendrachtig de nieuwe tent aan het opbouwen zijn en hij tussen de bedrijven door zegt: ‘Ze hebben de hotelkosten ook nog vergoed’, waarop zij antwoordt: ‘Joh…’

Wat mij opvalt en stoort is de volgzaamheid van de jonge vrouw. Elke keer als ik ongewild naar dat spotje kijk, bedenk ik wat ik in haar plaats zou zeggen: ‘Joh, ga fietsen met je tent!’ Dat is althans de kernboodschap, maar meestal zijn de woorden die spontaan bij me opkomen heel wat krachtiger. Uit emancipatorische overwegingen zou ik minstens de rollen hebben omgedraaid.