Sparen

Het financiële leven is gericht op later. Later als de collectieve lasten verder zijn teruggedrongen en de overheid haar positie, taak en rol verder heeft gereduceerd. Om de kosten van later te kunnen dragen moeten we opzij leggen: sparen. Ook al is de rente op spaargeld historisch laag; bij alle banken en verzekeraars blijft die beneden de 2%. Ruim lager dan de inflatie die nu al boven de 3% is uitgestegen.

Sparen voor de kinderen, opdat ze de mogelijkheid krijgen om te studeren. Want aan de studiefinanciering zal worden getornd, zelfs met de bedoeling om het op termijn af te schaffen. De kosten voor collegegeld, huur, zorgpremie, levensonderhoud, laptop, Ipad en telefoon (want je kunt niet zonder) bedragen naar huidige maatstaven al gauw zo’n € 14.000 per jaar. En dat moet keer vijf (studiejaren).

Sparen voor de oude dag. Als de pensioenuitkeringen tegenvallen is een extra centje welkom om er nog wel een prettige levensstandaard op na te kunnen houden. En voor nog later, als ouderdomsgebreken toeslaan en betaalde zorg nodig is.

Sparen voor het kopen van een huis. Jonge mensen moeten niet rekenen op de mogelijkheid van 100% financiering door de bank. Sparen kunnen ze alleen als ze werk hebben. Op vaste banen moet amper nog worden gerekend, dus op welke basis zullen zij überhaupt een financiering kunnen verkrijgen.

Sparen als buffer voor onvoorziene uitgaven. Zonder koelkast, wasmachine, wasdroger en vergelijkbare huisraad kun je het niet stellen. Nog daargelaten de vraag hoe je de eerste aanschaf van de boedel voor elkaar hebt weten te krijgen.

Geen wonder dat door alle onvermijdelijke spaardriften de mensen aan geld uitgeven nauwelijks toekomen. Het is er niet of amper. Wie gelooft nog in de illusie van economische groei?