Second opinion

De Orde van medisch specialisten meldde zich gisteren met een lumineus idee, namelijk het heffen van een eigen bijdrage aan patiënten die een second opinion willen. Het moet werken als een drempel. De minister vroeg een paar maanden geleden om suggesties voor het doorvoeren van bezuinigingen in de zorg. Dit is er een.

De argumentie is van medisch-rationele aard: in de meeste gevallen leidt de opinie van een andere arts niet tot een andere diagnose. Dat wil ik wel geloven. Maar ik denk dat het in de meeste gevallen daar niet om gaat. Hier speelt iets anders, namelijk de hapering die optreedt tussen arts en patiënt. De patiënt verlangt een serieuze en eervolle behandeling die bestaat uit: voldoende tijd, goede uitleg, zicht op behandelmogelijkheden, persoonlijk begrip en medeleven. Als hiervan (veel) te weinig sprake is, tast dit het vertrouwen aan. Patiënten die een second opinion willen zijn vaker op zoek naar een andere behandelend arts, dan dat het ze gaat om de medische feiten. Zeker voor mensen die ernstig, zelfs ongeneeslijk ziek zijn, is het een schreeuw om aandacht.

De Orde kaatst maar doet dat niet handig. Deze bal komt hard terug. Meer empathie en zorgvuldiger communicatie zal onmiskenbaar leiden tot minder aanvragen voor een second opinion. De medisch specialisten zijn vooral zelf aan zet.