Verantwoordelijkheid

Staatssecretaris Teeven overleeft een motie van wantrouwen. Tweederde meerderheid van de Tweede Kamer verwierp de motie. Teeven vond dat genoeg om aan te blijven. Dit is het slot van de vertoning die in Den Haag gisteren een hele dag in beslag nam. Maar waar gaat het om?

Het gaat om de manier waarop is blootgelegd hoe de behandeling van asielzoeker Dolmatov is verlopen. Overheidsinstanties gingen bij herhaling de fout in. Voor de betrokkene werd het zijn dood, door zelfmoord. Op het laatst gaat het om de vraag wie voor de affaire verantwoordelijk is. Dan kom je uit bij de hoogste politieke ambtsdrager in rang. In dit geval de staatssecretaris.

Het is op z’n minst onbevredigend dat het keer op keer zo gaat. Verantwoordelijkheid is een moeilijk begrip. De uitvoeringsorganisatie is in handen van een groot aantal mensen die, ieder op zijn of haar plaats, geacht wordt te werken volgens instructies, protocollen, regels, besluiten, wetten en wat al niet. De bewindsvoerder treft dat allemaal aan op het moment dat hij aantreedt. Zou hij de aanwezige structuur niet deugdelijk vinden, dan gelast hij onmiddellijk een reorganisatie. Maar wordt het daardoor anders? Nee, want de crux is dat alle in een zaak betrokken medewerkers hun werk adequaat verrichten en bereiken dat door goede samenwerking een juiste behandeling plaatsvindt. Het is onmogelijk voor alle dagdagelijkse handelingen van zo veel mensen verantwoordelijkheid te dragen.

Alsnog volgt nu een reeks van maatregelen en, in het debat is het gezegd, die moeten ook betrekking hebben op de cultuur. Dat is alvast goed gezien. Vermoedelijk weerspiegelt de heersende cultuur hoe in de samenleving over de opvang van asielzoekers gedacht wordt. Zie dat maar eens te veranderen! En draag daar maar eens verantwoordelijkheid voor!