Metro

Mijn dochter woont en studeert in de Britse hoofdstad en het werd tijd haar te bezoeken. Weekendje London dus. Veel dingen in deze wereldstad zijn de moeite van het bezoeken waard, maar alle keren dat ik er was, oefende de metro, daar Underground, speciale aantrekkingskracht uit. In een paar dagen dienen boeiende wetenswaardigheden daarover zich vanzelf aan. De snelheid bijvoorbeeld; fantastisch hoe vlot je op gekozen plaatsen van bestemming kunt zijn. De minimale wachttijden; treinen rijden in hoge frequentie af en aan. Ook waar in de grond je je bevindt; sommige stations liggen onnoemelijk diep onder het aardoppervlak. Zodanig dat je met ellenlange roltrappen of in grote liften weer op de begane grond komt. Hoe ingenieus het systeem begrijpbaar gemaakt is, waardoor je je als vanzelf oriënteert. Met Kleuren, lijnen en tekens en door te luisteren naar wat de ‘omroepster’ vertelt, kun je amper nog verdwalen. De intensiteit van gebruik is enorm. Vrijwel alle stedelingen en toeristen reizen met openbaar vervoer. Een aantal stations, lang niet alle, is rolstoeltoegankelijk. Met andere vervoermiddelen, zoals een auto, beland je onherroepelijk in congestie. Niet aantrekkelijk dus. Het meest lette ik dit keer op hoe het in de overvolle treinen toegaat. Onderlinge communicatie tussen reizigers tref je weinig aan. Ik hield bij hoeveel mensen bij zichzelf bleven met behulp van mobieltjes, Ipads, e-readers en laptops, slechts nog een enkeling met een boek of een krant. Meer dan de helft! Van de weeromstuit deden wij dat ook maar. In de metro zijn de meeste mensen anoniem.

Eenmaal thuis vond ik op internet www.nederlandmetro.nl. Een blog met alles over de metro, maar dan in de hele wereld. De moeite van het bezoeken waard.