Marathons

Ik ben niet blij als op zondagochtend mijn favoriete programma’s worden verdreven van Nederland 1. Op 14 april sloegen Vrije Geluiden en Vpro-boeken een uitzending over en Buitenhof verhuisde naar Nederland 2.Sportuitzendingen gaan voor. Deze keer was het de marathon in Rotterdam. Het is niet eens zo lang geleden dat je op teevee geen directe uitzendingen had van marathons. Hooguit een samenvatting in StudioSport. Maar dit zijn andere tijden. Met stip verovert de marathon de meest prominente plek in de ether. Ik accepteer het met tegenzin.

Dat geldt niet voor de ruwe verstoring van de marathon in Boston. Terreurdaden zijn niet op golflengten van redelijkheid en billijkheid niet te vatten. Mensen bedienen zich van de meest weerzinwekkende, misselijkmakende en harteloze agressie om op de manier zoals in Boston aanslagen te bedenken en uit te voeren. Wie de daders zijn en uit welke motieven zij hebben gehandeld? We tasten nog in het duister.

Gisteravond zag ik een man die al op jonge leeftijd kwam te lijden aan de ziekte van Parkinson. Hij sprak over de ontwrichtende doorwerking daarvan in het leven van hemzelf en zijn gezin. Onverwacht ontdekte hij niettemin, spelend met zijn kinderen, dat hardlopen hem toch redelijk afging. Nadat zijn kinderen groter waren en niet meer wilden buiten spelen, zette hij door, trainde en verlegde zijn grenzen. Zover dat hij, ik meen twee keer, een volle marathon (42 kilometer en 195 meter) wist af te leggen. Al waren het halve, petje af voor zoveel doorzettingsvermogen.