Krant

Hoe lang bestaan kranten al? Hoe lang bestaan ze nog?

Het antwoord op de eerste vraag is op te zoeken. De eerste Nederlandse krant verscheen in 1618. Het zal niet meer dan een velletje papier zijn geweest met oud nieuws. Maar het medium maakte een gestage en succesvolle ontwikkeling door. Het hield zich staande, ook nadat radio en tv werden uitgevonden en nagenoeg alle huishoudens die apparaten, zelfs in meervoud, in huis kregen.

Het lezen van de krant heeft bij velen een indringende plaats verworven in hun dagelijkse rituelen. ’s Ochtends vroeg tussen de haastige bedrijven door de koppen snellen of ’s avonds na het eten op de bank, tot je er bij in slaap valt. En op zaterdag er uitgebreid voor gaan zitten, bij een paar bekers koffie om pas daarna in actie te komen voor de weekendgeneugten. Slechts een paar voorbeelden.

Om het nieuws is de krant niet per se meer nodig. Internet neemt dat moeiteloos over en wint op snelheid: de actualiteiten komen à la minute door op je smart phone. Anders is het met de manier waarop de meningsvorming wordt gevoed. Bij de krant hoort de journalistiek. Het ambacht om te zoeken, te vragen, te graven, te interviewen, te ontboezemen, te ontzenuwen, te openbaren. Niet exclusief, want andere media doen dit ook. Maar redacties van dagbladen presteren op punten van diepgang en opiniërende betekenis nog altijd het meest.

Toch is niet te ontkomen aan het beeld dat jongeren minder naar een papieren krant grijpen. Digitale uitvoeringen kunnen daarvoor in de plaats komen. Die zijn erg fraai en prima leesbaar, maar een nadeel blijft dat je er geld voor moet neertellen. Daar zit een knoop: in de kosten. Wie op het huishoudbudget wil of moet bezuinigen, weegt alle mogelijkheden. Ook de noodzaak van abonnementen. Ik vrees dat kranten een moeilijke tijd tegemoet gaan. Moeilijker dan die, wellicht, al is.