Korea

Er gaat geen dag voorbij of we worden bijgepraat over wat in en rond Noord Korea aan de hand is. De banden tussen Noord en Zuid-Korea waren al flinterdun. Nu zijn die, blijkens de berichtgeving, volledig verbroken. Toenadering is verder weg dan ooit. Het is vijandschap dat de klok slaat. Niet alleen aan het adres van Zuid-Korea. De Verenigde Staten en Japan worden beschouwd als minstens even grote vijanden. Het meest bedreigend is dat er kernwapens in het spel zijn.

Gebruikelijk is dat hooggeplaatste personen blijk geven van hun bezorgdheid. Minister Timmermans, de VN-voorman Ban Ki-Moon, de NAVO-topman Rasmussen en anderen. Commentatoren en deskundigen krijgen de vloer om hun opvatting en verwachtingen te geven.

Ik ben er lang niet gerust op. Noord-Korea lijkt zich niet te realiseren dat zij, zelfs in relatie tot communistisch bevriende landen, een geïsoleerde positie inneemt. Bovendien is het rationeel gezien ongerijmd en ridicuul om als klein duimpje een grote bek op te zetten tegen reusachtige mogendheden die in militair opzicht oneindig veel meer in hun mars hebben. Maar dat dachten we indertijd ook van Irak. En toch kwam het tot oorlogsgeweld. Met alle ellende die daarop volgde. Het zijn andere krachten die de boventoon voeren. Niet de nuchtere waarheid, maar emoties die blijkbaar leiden tot vlagen van verstandsverbijstering en tot blinde agressie en machtswellust. Over countervailing power in bestuurlijke kringen daar hoeven we het al helemaal niet te hebben. Alsof ze het in Keulen horen donderen. Zelfs op die afstand.

In de schamele beelden die in het Westen doordringen zien we een enkele keer de grote leider Kim Jong-un. Hij is van 1984. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar mij bekruipt steeds vaker het gevoel, als ik hem zie, dat ie gevaarlijk is. Een bekrompen waaghals. Daarom ben ik er niet gerust op wat zich in die regio nog kan gaan afspelen.