Gas

Onze welvaartsstaat hebben we er goeddeels aan te danken; de aardgasbel in Groningen/Slochteren. Maar de bel raakt leeg. Ongeveer tweederde van de oorspronkelijke voorraad is al verstookt. In de buurt van 2030 is het uit met de pret en moet voor het gigantische verbruik van aardgas, we exporteren het nota bene ook, een andere oplossing voorhanden zijn. De vraag is nog maar of die in eigen bodem te vinden is. Er lijkt hoop: schaliegas. Tot voor een jaar geleden had ik het woord nog nooit gehoord, maar als ik het goed begrijp is het gas dat is opgesloten in een gesteente. Dat gesteente moet, met chemische middelen, worden gebroken om het gas eruit te kunnen halen. In Amerika schijnt de exploitatie op een economisch succesvolle manier te kunnen verlopen, maar in Nederland zit het spul dieper in de grond. Dat maakt het moeilijker en duurder. Waterbedrijven protesteren. Het zuivere water komt ook uit de grond en dat moet niet met chemische ploftroep worden verontreinigd. Gelijk hebben ze. Zonder warmte is erg, maar zonder water is erger.

Zo bestaat nog een gerede kans dat we gas moeten kopen en dat we daarvoor zullen aankloppen bij het Russische staatsbedrijf Gazprom. Op die manier raken we in invloedssferen die we lang zo niet bedacht hadden. Toch worden we geleidelijk met de naam vertrouwd gemaakt. Gazprom profileert zich al geruime tijd in het betaald voetbal: als ‘official partner’ van de Champions League, als complete eigenaar van voetbalclubs, als (mede)sponsor van clubs, als shirtsponsor, als huurder van skyboxes. Ongetwijfeld volgt meer. En het heeft zich in Nederland ook al bereikbaar gemaakt. Het kantoor is gevestigd in Den Bosch. Er is een website en een telefoonnummer. Gazprom is niet vies van prijsconcurrentie. In een vrije markt, moet de klant daar voordeel van genieten. Gaat de bel in Slochteren misschien toch nog langer mee.