EU

De Europese Unie trekt acht miljard uit voor de bestrijding van jeugdwerkloosheid. Voor geld uit die pot komen alleen landen in aanmerking waar de jeugdwerkloosheid 25% of hoger is, zoals Griekenland, Italië en Spanje. De regeringsleiders komen volgend weekend weer bijeen om te bepalen op welke manier dit geld mag worden aangewend.

Het is triest, maar we weten nu al dat deze maatregel vruchteloos is. Regelingen voor financiële steun ontaarden vanzelf in een omvangrijke en gecompliceerde bureaucratische structuur. In die structuur hebben bureaucratisch elites er belang bij royaal de tijd te nemen om hun stelsel van doelstellingen en voorwaarden te bedenken. Ik geef toe: hen houdt het van de straat.

Vervolgens zal blijken dat jeugdwerkeloosheid niet los te zien is van de stand van de internationale economie. En dat de Europa niet los te zien is van hoe het in de rest van de wereld gaat. We moeten dus eerst blootleggen en doorgronden welke oorzaken een rol spelen bij een stagnerende economie en oplopende werkloosheid. Tot de vele vragen die opdoemen zal horen: wat is het essentiële verschil tussen jeugdwerkloosheid en werkloosheid in andere leeftijdscohorten?

In de zoektocht naar oorzaken stuiten we op een wirwar van meningen. Wetenschappers hebben we genoeg, maar een gedeelde analyse over de mondiale economie, alsook over oplossingen en maatregelen krijgen we niet makkelijk. Echter, wetenschappers doen het nog goed in vergelijking tot politici. Die hebben er een dagdagelijkse opgave van gemaakt om hun meningsverschillen te belichten. In Europees verband hoort er meteen de opgave bij om ze toch te overbruggen. Maar het bereikte resultaat is schijn. Het is voor de Bühne. Het zijn rituele dansen om de naar ‘onmacht’ riekende hete brij heen. Ik vrees dat het zo erg is: het beeld van daadkracht is in werkelijkheid het vertoon van bestuurlijke onmacht.