Eindelijk

Je hebt er maandenlang naar uitgekeken
De koude winter wou maar eerst niet om
Traag en langzaam kropen langs de weken
Maar eindelijk, daar was ie toch: de zon

Gerard Cox maakte zich onsterfelijk met dit liedje (1973). Afgelopen weekend was het woord voor woord van toepassing. Op zaterdag lachte de zon je ‘s morgens meteen toe. Zin om op te staan en gelijk in een korte broek te stappen. Eenmaal beneden gaat onmiddellijk de buitendeur open. Extra aandacht voor de plantjes in de tuin; die lijken ineens harder te groeien. Even wat onkruid wieden, daardoor oogt het nog mooier. Plotseling weer zin om wat rotzooi op te ruimen en weg te werken. Klaar.

Dan naar de markt. Het is er drukker. De mensen zijn makkelijker en vriendelijker. Zomers fruit, zoals aardbeien en kersen, verkopen goed. Je krijgt van alles een beetje meer. Zonnestralen maken de marktkoopman wat scheutiger. Met volle plastic tasjes strijken velen neer op de terrassen, die al snel goed bezet zijn. Obers lopen af en aan.

Op zondag wordt het nog een graadje warmer. De fietsen komen van stal. We ontdekken weer waarom overal in de provincie fietspaden zijn aangelegd. Fietsend langs het water, tussen de akkers, in de bossen voelen mensen zich opperbest.

Campingbezoekers halen opgelucht adem. Veel meer Nederlanders besloten om dit jaar in eigen land te blijven. Om allerlei redenen, vooral financiële. Geen nood, want Nederland is ook mooi. Maar het weer moet dan wel meezitten. Dat doet het nu.

We eten van de barbecue of skottelbraai . En we zitten nog lang buiten. Sinds lang kijken we weer naar de maan en de sterren. Hoe was het ook alweer met de Grote Beer en de Kleine Beer? Het voelt als feest. Wat de zon al niet kan aanrichten. Iedereen is eraan toe. Hopelijk schijnt ie nog lang en uitbundig!