Canon

De Duitse componist Johann Pachelbel (1653 – 1706, de barokperiode) zal weinig mensen iets zeggen. Er zijn nauwelijks werken die vandaag de dag van hem nog bekend zijn. Op één na: zijn Canon in D major (http://youtube.com/watch?v=PkSp8wc8lKw) . Het werk duurt ongeveer 4½ minuut. Om een reden die ik niet goed kan duiden valt deze canon bij heel veel mensen goed in de smaak. In de Klassieke top 1000 van Classic fm, de versie van 2012, staat hij op de zevende plaats. In de Verenigde Staten, zo las ik, brengt men hem vaak ten gehore bij bruiloften.

Met de hulp van Youtube ontdek je al snel dat van het werk een scala aan arrangementen is gemaakt: viool, cello, piano, orgel, harp, gitaar, zang en velerlei combinaties daarvan. Ook de tempi verschillen enorm. De kortste uitvoering blijft binnen de twee minuten.

Wat ik aanvankelijk niet wist is dat het akkoordenschema van Pachelbel blijkbaar veel inspiratie geeft. Een waslijst aan populaire hits lijkt aan de canon te zijn ontleend.

Mijn eigen herinnering aan de canon gaat terug naar 1980, de film ‘Ordinary people’ van Robert Redford, naar het gelijknamige boek van Judith Guest. De film begint met een koorversie en eindigt met een orkestrale uitvoering. Door deze aangrijpende film associeer ik de canon niet met vreugde, zoals bij bruiloften de bedoeling zal zijn, maar met verdriet. Het verdriet dat bijvoorbeeld gepaard gaat met het verlies van naasten. In de canon weerklinken in mijn hoofd indringend de meest treurige herinneringen. De muziek is prachtig. Ja, prachtig en treurig kunnen samengaan.