Bewijs

Richard Nieuwenhuizen was in zijn vrije tijd grensrechter. Hij overleed op 3 december 2012 in het ziekenhuis. De dag daarvoor was hij op het voetbalveld mishandeld. Vanaf nu doen de precieze woorden er toe. Je kunt niet zeggen dat hij is doodgeschopt. Ook niet dat hij aan de verwondingen die hem door mishandeling waren toegebracht is overleden.

Aanvankelijk heerste ontsteltenis, rouw en verdriet. Nationale treurnis over hoe afgrijselijk het is dat dit kon gebeuren. Een weekend geen amateurvoetbal. Betaald voetbaltrainers die zich uitspraken. Een stille tocht in Almere en veel, heel veel media-aandacht.

Sinds deze week hebben de gevoelige gebeurtenissen van toen plaatsgenomen in het formele veld van juridische behandeling en bewijsvoering. Een ferm clubje advocaten beijvert zich om spitsvondig te zijn. Stuk voor stuk zie je ze op tv. Ze zaaien twijfel en strooien vraagtekens. Een patholoog-anatoom uit het Verenigd Koninkrijk draaft op om weer nieuwe gezichtspunten in te brengen.

Het gaat om onomstotelijk bewijs en het voorkomen van gerechtelijke dwaling. Het gaat om de precisie: alle details over wat daar gebeurde, wie deden wat, wie gaf de fatale schop of had het slachtoffers toevallig niet al een ander medisch gebrek? Werk voor juristen…

Maar in morele termen gaat het om iets anders, namelijk dat een complex aan onbetamelijke handelingen van een groep samengeschoolde jongeren per saldo heeft geleid tot de dood van een man, zoon, broer, echtgenoot en vader. Het juridisch steekspel rond acht verdachten wekt tegenzin. In de rechtszaal zwijgen ze of geven ze elkaar de schuld. Zorgvuldig geïnstrueerd door hun advocaten.

Het recht moet z’n loop hebben, evenals de vrijheid om dat met afgrijzen aan te zien.