Babyboom

De babyboomgeneratie moet het ontgelden. Er gaat geen week voorbij of iemand voelt zich geroepen om ze een sneer te verkopen. Afgelopen zondag weer in Vpro-boeken in het interview met de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter. Het venijn zat in de staart, want het was zijn laatste zin: ‘…de 68-generatie predikte de vrijheid, maar heeft door de achterdeur een grote intolerantie meegenomen…’ Nogal een steek onder water.

Waar verwijst de gemobiliseerde weerzin naar? Waar wringt de schoen? Ik geef een aantal mogelijke redenen. Maar eerst wil ik wat preciezer zijn over wie we het hebben. Doorgaans wordt gedoeld op de generatie die de eerste tien jaar na de Tweede Wereldoorlog is geboren.

De babyboomgeneratie heeft strijd geleverd voor vrijheid, voor secularisering, voor een jeugd- en popcultuur, voor emancipatie van vrouwen, homo’s en mensen met een handicap. Bracht inspraak, politieke vernieuwing (onder meer D66, PPR en PSP) en democratisering van het bestuur van instituties. Toonde verzet tegen oorlogen, kernwapens en kernenergie. De impact was enorm.

Maar toch een forse dosis niet malse kritiek. Babyboomers zijn zelfgenoegzame betweters, kloppen zich op de borst, hebben altijd gelijk en zijn drammers en ze laten er zich op voorstaan hele scheepsladingen hete kolen uit het vuur te hebben gehaald. Ongerijmd en schaamteloos willen ze nu overmatig oogsten voor al datgene waarvoor ze zich eerder zo verdienstelijk hebben gemaakt. En meer.

Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. De klaarblijkelijke weerzin zal een kern van waarheid bevatten. Ach, zijn we niet allemaal een kind van onze tijd? Generaties zijn zeker te onderscheiden, maar is het niet belangrijker dat ze door, letterlijk, verwantschap in elkaar overvloeien. In die vloeiende overgangslijnen bevindt zich de betrekkelijkheid en de vergankelijkheid van opvattingen en overtuigingen en heeft niemand alle wijsheid in pacht. Een babyboomer niet, niemand niet.