Amputatie

Uit een onderzoek van peil.nl blijkt dat veel Nederlanders verslaafd zijn aan hun smartphone. Dat zie je onder meer aan de gewoonte van velen om doorlopend op het schermpje te kijken of mails of berichten zijn binnengekomen. Is dat het geval, dan worden die natuurlijk meteen gelezen en vaan meteen beantwoord. Het internet- en berichtenverkeer reduceert blijkbaar het bellen. Dat is weer een voordeel. Toen de mobiele telefoons net in zwang waren, onderbraken velen onmiddellijk wat ze aan het doen waren om het telefoontje aan te nemen. Het kon gebeuren dat een hele meute moest wachten omdat een beller voorrang kreeg.

Ik vraag me af of verslaving het goede woord is. De smartphone, maar ook een Ipad, dient als gereedschap voor communicatie. We spreken over sociale media. De apparaten staan voor de snelheid en dichtheid van informatie-uitwisseling. Onmiskenbaar activeert dat ons ongeduld en jagen we elkaar op. Als een mailtje niet dezelfde dag wordt beantwoord, geeft het al te denken. De apparaten helpen ook om de tijd te doden. Dat zie je goed in de metro en trein. Zeker de helft is er mee in de weer al zie je lang niet altijd wat mensen aan het doen zijn. Het kan sociaal verkeer zijn, maar ook een spelletje. Zelfs de combinatie van die twee.

Misschien is het goed dat in organisaties en bijeenkomsten expliciet(er) afspraken worden gemaakt over het gebruik van telefoons en Ipads. Uit oogpunt van verwachtingenmanagement vind ik dat wel een aanbeveling. Maar het lijkt het me overdreven het Trimbosinstituut te vragen een afdeling te openen voor de behandeling van sociale-media-verslaving.

Laatst was mijn Iphone zoek. Het duurde twee dagen voor ik ’m weer vond. Ik ervoer het als een amputatie. Zou ik hiervoor in de kliniek belanden?