Afval

Het verwerken van afval was ooit eenvoudig. Om te beginnen omdat er minder was. Het was de tijd van de kruidenier, de slager en de bakker die alles wat je kocht in papieren zakjes deden. Het huishoudelijk afval paste in een zinken emmer die wekelijks werd geledigd. Hoe anders is het nu. Het verwerken van alle verpakkingen die we nu in de supermarkten meekrijgen vergt al heel wat, evenals het scheiden van gft, plastic, papier en de restfractie.

Ik frons mijn wenkbrouwen nog wel eens bij het lezen van de instructies die gemeenten hun burgers over gescheiden inzameling verschaffen. Bijvoorbeeld: pizzadozen moeten niet bij het oud papier. Behang ook niet. Beide horen in de grijze bak. Het glas wordt in verschillende kleuren ingezameld: blank, groen en bruin. Soms sta ik bij de glascontainer nog te dubben over de kleur: is dit groen of is het bruin?

Afvalverwerking heeft gezorgd voor een eigen vocabulaire en afkortingen: gft (groen-, fruit en tuinafval), kca (klein chemisch afval), aeaa (afgedankte elektrische en elektronische apparatuur), de milieustraat en, een leuke, afvaltoerisme. Dat woord slaat op mensen van buiten de gemeente die hun afval in de milieustraat komen aanbieden. Maar daar is een stokje voor gestoken. Je kunt er voortaan alleen terecht op vertoon van de, adresgebonden, milieupas.

Containers zijn voorzien van chips (niet de eetbare) en barcodestickers. Je moet er voor zorgen dat ze niet zwaarder wegen dan tachtig kilo. De tijden om ze op straat te zetten en geleegd daar weer vandaan te halen zijn bepaald.

Het verwerken van afval is complex geworden. Het vergt ware studie wil je het goed doen. Pfff.